وقتی صدای نقاره غروبهای صحنت قدمهایم 

 را میخکوب میکندفریاد رضا رضارا در متن موسیقی

محزون میشنوم و بغض شکستهام را تقدیم دیدارت

میکنم.

رضا جان!دانه کدام انگور جرات یافت که طعم ذلت

مامون را به کام تو بچشاند تا قبله هشتم را در صبر

و لبخند خویش بنا کنی!

امروز نه تنها خیابانهای خراسان که تمام رگهای عاشقانت

به گلدسته و راقت ختم میشود.

خاطره سوزاندن جگرت تا قیامت از ذهن خاک خراسان

بیرون نمیرود.اهوی دلم دوان دوان میاید.

تو ان جگر سوخته هایی که اب را به زائرانش هدیه

میکند زیرا اولاد علی(ع)از عزیزترینهای خود میبخشند

و من در صحن تو دنبال اشاره هایی میگردم که با ان

حرف میزنی مثل پرواز همان کبوتران که با گندم های

محبت تو عمری است اسیر رهایی در اسمان همجوار

تواند.

هرروز به شوق تکرار خاطره تو و اهو اهوی دلمان از هرجا

رمیده میشود دوان دوان در سایه تو ماوا میگیرد تادست تو

مثل ابری سخاوتمند بر نیازش ببارد پس اشتیاق تند مارو

مجاب کن یا "علی بن موسی الرضا"